Het mooie leven in Duitsland

Soms moet je even wennen, soms moet je het tijd geven om jezelf te laten wennen, soms gaat het nu eenmaal niet zoals het daarvoor ging en nee niet soms moet je genieten van het leven, je moet ALTIJD genieten van het leven.

Het kostte even tijd lieve mensen, maar inmiddels ben ik helemaal gewend en heb het heel erg naar mijn zin. Vergelijken met Frankrijk is onmogelijk, maar daarom is iets niet minder mooi of hoef je daarom minder gelukkig te zijn. Het leven is zoals het is en dat is op dit moment voor een paar maanden in Duitsland.

De sneeuw, het werk, de waardering, het gemoedelijke sfeer het doet me goed. En heb het toch weer weten te redden, ik geniet!

Ik heb mijn plekje en ritme gevonden en dat voelt super goed! Ik ben alweer 4 weken in Hesborn de tijd gaat snel! Voor ik het weet ben ik weer voor even in Nederland om vervolgens weer naar Frankrijk te gaan. En tot die tijd geniet ik van het hier en nu.

Er komt een drukke tijd aan en ook nu is het min of meer druk met de voorbereidingen voor kerst en door het tekort aan personeel ben je genoodzaakt om flexibele uren te draaien. Het harde werken en lange dagen maken vind ik heerlijk. Ik geniet ervan als ik me 200 % kan inzetten voor een bedrijf. En zowel in de receptie als in het restaurant en bar inzetbaar ben. Zo kan ik iedereen een handje helpen en dat voelt goed!

Afgelopen maandag is de eerste sneeuw gevallen, en wat de zon in Frankrijk doet, doet hier de sneeuw met Hesborn! De eerste piste is geopend voor het weekend in de Khale Asten hier 18 km vandaan. Helaas voor mij nog geen tijd om hier heen te gaan, maar verheug me enorm op mijn snowboardlessen en de vele sneeuw die wordt verwacht!

In verband met de vakanties van anderen werk ik op dit moment 6 dagen, 6 lange dagen, waarin het 9 tot 5 mentaliteit niet van toepassing is en je vrije dagen bewust invult. Afgelopen woensdag had ik zo´n dag ik had besloten na 12 jaar eens een kijkje te nemen in Medebach. Waar ik als kind veel naar toe ging op vakantie, had me voorgenomen om te kijken en herinneringen op te halen. Maar eenmaal bij het appartement waar we altijd verbleven wilde ik graag weten hoe het met het toen al oude vrouwtje ging. Ik dwaalde wat om het huis heen en durfde niet echt aan te bellen.. 1 ding was namelijk zeker dit toen al oude vrouwtje was nu nog ouder en zou me niet herkennen. Ik liep naar de deur en zag het naambordje `Frau Lutkemeyer` staan, dat betekende dat ze er nog zou wonen! Ik besloot toch maar niet aan te bellen maar terug bij het hekje kwam haar hulp naar buiten en vroeg of ze iets voor me kon doen, ze had me gezien… Ik deed mijn verhaal en vertelde dat ik als kind hier vaak op vakantie was geweest en graag wilde weten of het goed ging met Frau Lutkemeyer… Ze liet me binnen…
Bij binnenkomst, hing er dezelfde huiselijke geur van toen.. Frau Lutkemeyer zat op de bank, oud geworden, maar ik herkende haar meteen. De arme vrouw zat zo te zien vaak op die bank, alles om haar heen gesetteld wees erop dat dit een feit was. Ik begon met praten en vertelde wie ik was… Na 12 jaar wist ze het niet meer zoals ik al had verwacht.

Net als toen was ze gastvriendelijk en daar zat ik naast haar op een klein poefje aan de thee. Ik was zo blij dat ik naar binnen was gekomen en om te zien hoe het met haar ging en te horen hoe het met de rest verging die ook in hetzelfde huis woonden. Na een dik uur gekletst te hebben vertrok ik, ik wilde ook nog even een kijkje nemen in het voormalig Gran Dorado park tegenover het appartement gelegen. Toen ik mijn spullen pakte, vroeg ze als een vergeetachtige vrouw, ´ was ist ihre name nogmall?” en ik antwoordde ‘Marieke Vording’… en toen zei ze alsof ze zich mij herinnerde ‘aah Maraike!” Enthousiast knikte ik… “Nein es tut mir leid ich bin es schon vergessen!” Het maakte niet uit, ik had niet verwacht dat ze mij na al die tijd zou herkennen of zou weten wie ik was.. Ik bedankte haar voor de altijd gezellige vakanties en voor de gastvriendelijkheid dat ik mocht binnenkomen en wenste haar veel gezondheid. Want goed ging het niet meer haar…

Mijn dag kon niet meer stuk en liep nu met een brede glimlach langs het hekje, waar mijn twijfel was weggenomen….

De dag vervolgde zich door eerst nog een kijkje te nemen in het toenmalige Gran Dorado park, waar werkelijk niks was veranderd en vervolgens met de bus naar Winterberg te gaan.

Mijn pak voor het snowboarden is binnen, de kerstcadeautjes zijn gekocht en mijn herinneringen van Medebach waren weer opgehaald. Kortom een topdag!

A.s. woensdag heb ik wederom een volgeplande dag, deze dag zal bestaan uit in de trein en bus zitten op weg naar Dusseldorf. Weliswaar niet voor de gezelligheid maar om te proberen mijn paspoort terug te krijgen die aan de Cote d’Azur verloren is gegaan. Om 11.00 uur een afspraak bij het Nederlands Consulaat, dus vroeg vertrekken, hopelijk gaat ook dit helemaal goedkomen!

Voor nu iedereen een fijne zondag nog!

Liebe GruBe aus Deutschland,
Marieke