Times fly!

Lieve mensen sorry voor mijn late bericht, het is al weer veel te lang geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven!

Maar hier dan eindelijk een teken van leven uit Clairvaux les lacs!
Na 2 weken in de kreukels te hebben gelegen gaat het hier nog steeds erg goed! Heb het nog steeds erg naar mijn zin en het mooie weer maakt me elke dag een stukje gelukkiger. Na een mooi voorseizoen en een bagger juni en juli, schijnt nu eindelijk de zon weer! Heerlijk.

De zon doet een mens natuurlijk altijd goed, ondanks dat ik hier gekomen ben om te werken is een bruin kleurtje krijgen op vrije dagen toch wel een must als je zolang in het buitenland bent! Alweer 5 maanden ben ik van huis en begin zo langzaam vrienden, vriendinnen en familie toch wel een beetje te missen!

De maanden zijn voorbij gevlogen en ben als ik thuis ben een ervaring rijker en een illusie armer. Want wat lijkt als een leuk baantje in de zon in het buitenland is soms ook wel eens zwaar mensen. Je hebt hier met zoveel verschillende mensen te maken, dat je aan het eind bijna geen ruimte meer hebt voor kleding etc omdat je back bag vol zit met mensenkennis die je hier hebt opgedaan!

Het is niet alleen de afwisseling wat het nog steeds leuk maakt om met mensen te werken, maar je leert ook nog eens enorm veel van iedereen. Hoe mensen met jou om gaan, of hoe ik met mensen om ga.

De afgelopen maand is er veel veranderd, zowel met mijzelf als in de werksfeer. Het team veranderde 31 juli, doordat stagiaire Mirjam naar het zuiden trok en Femke daarvoor in de plaats kwam. De gasten veranderden van westelingen in Drent´n, Friesen en Grunnigers. Ik laserde van het paard waardoor ik de binnenkant van het ziekenhuis zag en vervolgens de daarop volgende dagen ook de binnenkant van de tent op me af kwam.

De vrije dagen worden nog steeds goed ingevuld met dingen ondernemen, authentieke stadjes bezoeken met mooie kastelen of abdijen, of lekker een dagje shoppen onder het genot van een pauze met een drankje op 1 van de terrassen. Of gewoon een eind weg wandelen en niet wetend waar je uit gaat komen. En onderweg mooi plaatjes schieten, ik kan er niks aan doen maar fotograferen is het mooiste wat er is! Een plaatje schieten van zomaar iets wat je tegenkomt en na je vrije dag deze bekijken op je laptop!

Waar ik me ook kostelijk om kan vermaken en niet kan laten om foto´s van te maken zijn de verschillende manieren van camperen. Geweldig om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier kampeert. Caravan of vouwwagen met een ooh zo makkelijke skottelbrai, in een luxe camper, wat je bijna een bus kan noemen van 9 meter lang en 3,5 meter breed, de ander in een 2 seconds tentje kokend op een klein gaspitje, of in een 32 jaar oud tentje met 65 plussers die slapen op veltbedjes en nog een ander in een t1 volkwagenbusje! Geweldig! Alle kampeerders inspireren je gewoon hoe kamperen ook kan. Wij hebben natuurlijk gewoon kant en klare tenten of mobile homes met alles er op en eraan. Maar hoe kneuteriger het eruit ziet hoe mooier kamperen kan worden.

Dan nog even het misverstand wat ontstond tussen mij en het paard waar ik regelmatig op rijdt hier in Clairvaux. Die bleek tijdens een rit van 2 uur te gaan stuiteren als hij koeien met bellen zag of hoorde. Tja en als je dat niet weet dan stuiter je zo ineens vanuit stappen mee op een kiezelweggetje. Dat stuiteren was ik alleen niet op voorbereid en klapte vervolgens achterover van het paard… met een harde klap op mijn hoofd en op mijn rug raakte ik even van de wereld. Na 10 minuten op de grond door de paardenboer Jean Louis, te zijn gerustgesteld, klom ik met pijn en moeite het paard weer op, het leek oke.. Maar bij terugkomst op de manege en afgestapt van het paard kon ik geen stap verzetten. Mijn hoofd is sowieso 1 wissewar, maar mijn rug voelde alles behalve goed.

Na amper te kunnen douchen besloot ik toch maar naar de dokter te gaan, waar ik geen zenuwreactie had in mijn rug en door werd gestuurd naar het ziekenhuis. Op de foto´s bleken dat een deel van mijn zenuw was aangetast en was verschoven. Na een nacht plat en een tas vol medicijnen ging ik de volgende dag gewoon naar het werk, maar dit viel niet mee. Ik kon amper lopen en overlegde dat ik wel aanwezig was maar niet teveel deed.

Mijn idee was beter bewegen als stijf worden op bed, met flinke medicatie liep ik wel wat zweverig op de werkvloer, maar het feit dat ik tenminste beweging kreeg heeft zijn vruchten afgeworpen want al snel liep ik weer als een Kiewiet!

Dit is nu meer als twee weken geleden en het voelt al een stuk beter! De pijn is er nog wel maar niet ondraaglijk. En kan de werkzaamheden gewoon weer doen als dat ik deed. Allemaal goed afgelopen dus. Vrijdag was mijn vrije dag en heb weer voor het eerst gereden, dat ging redelijk goed!

Het was een druk dagje want sóchtends stond er karten op het programma met Roy, smiddags zwemmen en savonds paardrijden. Heerlijk! Het karten was onwijs gaaf! Een mooie baan midden in de bergen en snelle karts! Ben alleen wel dik ingemaakt door Roy, maar goed… Na het karten zijn we naar Lac du Vouglans gereden, dit meer is kunstmatig aangelegd en wordt in de winter leeggepompt! Bij het uitzichtpunt `belvedere´, was een super gezellig restaurant waar we besloten om wat te eten! Geweldig eten, geweldig sfeer en erg gezellig! Een geslaagde vrije dag dus!

De zomer is bijna voorbij alhoewel, qua weer lijkt het nu pas te beginnen. Maar het seizoen is wel bijna afgelopen nog een dikke 3 weken en dan zijn wij alles aan het inpakken. Mobile homes afkoppelen van water, gas en elektra, de supermarkt wordt leeggekocht met antivries voor de toiletten, de tent inventaris wordt ingepakt in grote kisten. Weer een heel ander leventje maar niet minder leuk, doorbuffelen en niks meer met gasten te maken, want die zijn er dan niet meer.

Mijn plan om naar Oostenrijk te gaan in de winter gaat niet meer door, afgelopen week werd ik gebeld en bleek ik nog te moeten deelnemen aan een selectiedag. Dat op 28 september plaatsvind, ik zou dan voor 2 dagen terug moeten om hier bij te zijn, niet wetend of ik door de selectie kom. Dit is mij te onzeker en het feit dat ik dan 2 dagen naar NL moet zonder vrienden en familie te kunnen zien, staat me niet aan. Ik ben nu druk opzoek naar iets anders, en aangezien ik niet zo van de planning ben vind ik het nog leuk ook. Een verandering die ik niet aan had zien komen, maar opent wel meer wegen naar andere banen. Het buitenland wordt het zeker, ik ben mezelf aan het oriënteren. A.s. dinsdag komt ITM- er Gert – Jan langs, misschien weet hij nog iets binnen Vacansoleil en anders ga ik verder kijken.

Op internet zijn al verschillende leuke vacatures langsgekomen, zoals in een hotel werken in Londen of Edingburgh, receptionist in Curaçao kortom genoeg leuke dingen te vinden. Gelukkig heb ik nog 2 maanden om te beslissen en te solliciteren dus dat gaat helemaal goed komen!

samengevat: Het gaat nog steeds erg goed met me, geniet nog steeds, hard werken maar bij thuiskomst weer een geweldige ervaring rijker!

Dit was het weer voor nu! Vriendjes vriendinnetjes, familie mis jullie ! tot mijn volgende berichtje!

Gros bisous,

Marieke