Van hectische stad naar de woestijn!

The desert off Rajasthan...

3 dagen woestijn, 2 nachten slapen onder de sterren in de middle of nowhere... Het lijkt allemaal een beetje onwerkelijk na alle drukte van grote steden, hectiek en gekte van de afgelopen weken... Mijn reis loopt ten einde, met nog een aantal dagen te gaan, die voornamelijk bestaan uit treinreizen die mij terug brengen naar Mumbai, lijkt een paar dagen woestijn een uitstekende manier om te genieten van de rust en na te denken over alles wat ik de afgelopen weken gezien heb.. En niet te vergeten: wat ik geleerd heb!

Tijdens deze ervaring, kom ik de meest bijzondere mensen tegen en deze bijzondere mensen laten je soms je leven in een ander perspectief zien. Dit samenhangend met alle vreselijke dingen die ik onderweg zag, maken je een ander mens... Gratis en voor niks!

Ik schreef al eerder over Ann, en zij is in een korte tijd een bijzondere vriendin geworden... Vooral over het feit dat je veranderd door het reizen, maar ook door onze kijk op het leven met elkaar te delen.. Ik heb veel van haar geleerd en ook al is zij 58, zij ook van mij.

Het is bijzonder om met haar dit te delen, mee te maken, want samen lijk je er veel bewuster van te zijn, ik denk omdat je het met elkaar bespreekt.

Yep, Ann became a special friend!

Woensdagochtend vertrokken we samen met een Japanse man en een chauffeur van het hotel richting desert! Waar de kamelenman staat te wachten met 3 kamelen, klaar voor vertrek!

Deze ' desert guy' is geboren voor dit werk, trekt wekelijks de woestijn in met een groep mensen, ziet zijn kamelen als zijn vrienden, geniet van de rust en zorgt goed voor zijn gasten. Beetje zoals shepperd Rénee die ik in Varanasi ontmoette.. Maar dan in de hitte van de woestijn!

Zijn naam is Ibrahim en ondanks dat we vandaag ongeveer 15 km gaan afleggen door de hitte legt hij deze afstand graag af op zijn groene teenslippers.. Ik ben benieuwd hoeveel hij er verslijt in een week!

Het kameelrijden is onverwacht, comfortabel te noemen en voor het eerst deze reis geniet ik, ik geniet van de rust, ik geniet van de uitgestrekte vlaktes waar alleen wij vieren lijken te zijn... Ik geniet van de warmte en ik geniet na van alles wat ik onderweg heb gezien..

Verbazingwekkende, adembenemende,  ongeloofwaardige, indrukwekkende, bizarre gebeurtenissen gecombineerd met zoveel moois van de natuur.. Telkens wanneer ik me verplaatste van het ene gehucht naar een andere stad en wanneer ik vanuit het noord- westen naar het zuiden, landinwaarts, terug naar het noord- oosten, richting het noorden reisde had ik het gevoel telkens in een andere wereld te belandden...

In een wereld waar dingen niet lijken te kloppen, dat hun gewoontes niet juist lijken te zijn, door bijvoorbeeld met een gigantische roggel te spugen op straat, al hun vuil op de straat gooien, de hygiëne het wel eens aan wensen overlaat, en de manier van omgang tegenover reizigers als ik, niet altijd juist is, onbeschoft en agressief... Hier wen je niet alleen aan, je beseft dat dit hun leven is, zij zijn geen afvalbakken gewend, zij zijn niet gewend afval te scheiden, dit laten ze achteraf doen door jonge kinderen... Zij houden geen hand voor hun mond tijdens het niesen... Boeren na, tijdens of voor het eten, wat soms een competitie lijkt te zijn, is niet raar of onbeschoft... Het is normaal!

En ik als Nederlandse, kan hier gelukkig niet aan wennen, ik schrijf gelukkig want ik ben blij dat ik niet in deze wereld ben opgegroeid en wat hier normaal lijkt te zijn, ik met 'europeesche manieren' ben opgevoed... En ik weet dat ik het woord manieren niet mag gebruiken, want hier kennen ze die wanneer het gaat om rekening te houden met anderen niet...

Deze mensen weten niet anders, zijn die 'manieren' niet bijgebracht, zijn vaak ongeschoold en hebben hun kindertijd op straat doorgebracht.. Dit is wie ze zijn!

Over kinderen gesproken... Deze blijven voor mij het verdrietigst, arme straatkinderen die overal op welke plek dan ook, maar weer te zien zijn... En wanneer ik luister naar het liedje van Marco Borsato 'als rennen geen zin meer heeft', blijkt dit liedje alles samen te hebben gevat, van wat ik graag voor ze zou willen doen...

Het is lunchtijd, ergens in de midden van de woestijn vind Ibrahim een schaduwrijke plek.. Waar de kamelen even verlost worden van alles wat ze met zich meedragen... En terwijl Ibrahim thee voor ons zet en de lunch klaarmaakt doen wij een heerlijk dutje!!

Thee zetten en lunch klaarmaken lijkt zo makkelijk met een aanrecht, een waterkoker en een 5 pits gasfornuis... Maar hier in de woestijn, brengt Ibrahim   een lach op mijn gezicht door een vuurtje te maken met bij elkaar gesprokkeld hout, 3 stenen die de pan op zijn plaats houden en hier voor ons zonder dat aanrecht, luxe espresso apparaat en waterkoker een heerlijk gerecht voor ons bereid met vers gemaakte chapati!!

Je gaat hier pas echt waarderen met hetgeen waarmee je bent opgegroeid en normaal lijkt te zijn!

We genieten van het eten, leren elkaar een beetje beter kennen, maken grapjes en wanneer het weer wat koeler is voor de kamelen vervolgen we onze trip naar de slaapplek ....

De zonsondergang en het prachtige uitzicht zijn in 1 woord fantastisch !!

Het wordt donker en het is tijd om na het avondeten onze bedjes klaar te maken.. Geen pyjama, geen nachtcreme ( wat überhaupt al niet gebruik de afgelopen maand), geen nachtlampje... Gewoon in je kleren tussen 2 dekens en je gedachten overal langs laten gaan onder het genot van goeie gesprekken met Ann en de duizenden sterren die aan de hemel staan ...

Dit moment van het daar alleen maar liggen, zal ik niet snel vergeten want hier kom je terug bij jezelf en heb je de rust en de tijd om over alles, wat je maar wil, na te denken ...

Deze afgelopen 4 dagen zou ik omschrijven als intens, omdat ik me een aantal dingen ben gaan realiseren, prachtig, vanwege hetgeen wat ik allemaal heb gezien en vooral rustgevend omdat er simpelweg geen verkeer was... Slechts een aantal kleine dorpjes...

Zoals ik al schreef mijn reis zit er bijna op, ik vertrek vanacht vanuit Jaisalmer naar het prachtige Jodhpur ... Slecht voor een dag want morgen om 15.15 vertrekt de 18 uur durende trein terug naar Mumbai...

De stad waar mijn reis begon, de stad die mij geschokt heeft, de stad waar ik graag nog een aantal straatkinderen zou willen verblijden met kleine cadeautjes ... Wat voor heel even, heel even maar die lach op de kleine, smoezelige gezichtjes laat verschijnen ...